Doktor Anno! Było do widzenia, a jutro nie nadeszło już nigdy. Nadeszły za to inne rzeczy, bo już, widzę, nie Lewandowska? Widziałem Panią raz w tunelu dworcowym, promieniującą w tłumie; nie podszedłem, nie wolałem, chciałem rozkoszować się byciem nie widzianym. Ja tymczasem dalej włóczę się przeróżnymi tunelami, z rękoma w kieszeniach i glową osłoniętą kapturem. Tylko nocami. Idę wprost ku temu miejscu, gdzie na odludnym pagórku ostatecznie zatańczę nikogo, który zmierza donikąd. Bo ja, ma chere, jestem zakochany w śmierci; ją ze wszystkiego najbardziej kochałem zawsze, nigdy trwale nie znajdując substytutu.