Mgr Bożena Waluś

odpowiedzi na pytania (3700)

• Jak radzić sobie z niską samooceną u 25-latki?

  Nie lubię życia, tym bardziej swojego. Brzmi banalnie. Ale nie wychodzi mi naprawdę dużo. Kończę studia z kilkuletnim opóźnieniem (zmieniałam kierunki), w momencie, kiedy chcę mieć ten etap za sobą (w czasie którego nie było jakiś problemów), mimo napisania licencjatu blokuje mnie jeden egzamin (zdaję go kolejny raz, ostatnia szansa, inaczej - powtarzanie roku). Wiele osób go nie zdaje, ale... Ja zrobiłam naprawdę duże postępy, zadania robiłam na prawie maksymalną ilość punktów. A czuję, że go nie zdam. A w końcu zaczęłam sobie układać pewne rzeczy, wybrałam ścieżkę zawodową, i potrzebuję zamknąć ten etap za sobą i mieć wyższe wykształcenie. Od paru miesięcy tyle rzeczy, nie tylko na studiach, idzie nie tak, mimo moich starań, że nie mam siły. Zawsze byłam typem pechowca, ale czasami dało się to jakoś uzasadnić (np. niewłożeniem w coś pracy albo jeśli natężenie zdarzeń nie było duże - zawsze prędzej czy później przechodziłam nad tym do porządku dziennego), teraz - niezupełnie. Nawet mój bardzo sceptyczny chłopak dostrzega ten mało szczęśliwy splot wydarzeń i mnie pociesza (inni stwierdzają, że mogłabym tym obdzielić kilka osób). On notabene jest typem osoby, która się zawsze jakoś prześlizgnie. Ja muszę chyba włożyć nieproporcjonalnie dużo siły, żeby osiągnąć niewiele. Staram się podejść do tego wszystkiego od różnych stron, ale i tak jest podobnie. Na dodatek z moimi bliskimi (zwierzęta, rodzic) też nie jest dobrze. Wszystko dookoła się sypie. Jak sobie z tym poradzić? Czy to może być przez moją niską samoocenę, choć nie wiem, jak można by było to konkretniej wyjaśnić? Nigdy nie wierzyłam w pozytywne myślenie, byłam raczej realistką i w zasadzie od razu się pewnych rzeczy domyślałam. Trafnie przewidywałam, czy mnie przyjmą do pracy albo czy coś zdam (również pozytywnie).
  • Niska samoocena
  • Psychologia
  • Samoocena
  

  Mgr Bożena WaluśPsycholog
  Szanowna Pani, Samoocena, czyli poczucie własnej wartości, kształtuje się w procesie socjalizacji. Wiele czynników składa się na poczucie własnej wartości, takich jak; postrzeganie samego siebie, wiara w siebie, własna skuteczność, samoakceptacja, poczucie własnej godności. Ogólnie mówiąc jest to opinia nas samych o sobie, inaczej mówiąc negatywne automatyczne myśli dotyczące siebie, wysoki krytycyzm w stosunku do siebie. Wskazana jest pomoc psychologa/psychoterapeuty, proces terapeutyczny umożliwi zrozumieć swoje zachowanie w określonym kontekście (sytuacji) i umożliwi zmodyfikować wzory myślenia, to wpłynie na poprawę funkcjonowania społecznego. Poczucie własnej wartości czyli samoocenę trzeba odbudować, tak żeby była optymalna i stabilna. Przekonania i opinie na własny temat w oparciu o doświadczenia życiowe kształtują samoocenę. Szczególnie negatywne komunikaty i doświadczenia w procesie rozwoju są istotą niskiego poczucia własnej wartości. Spróbuj zastanowić się jaką wartość sobie przypisujesz, zastanów się, jak ta opinia wpływa na twoje myśli i uczucia, w związku z tym, jakie działania podejmujesz: 1)Czy doceniasz siebie? 2)Czy lubisz siebie? 3)Czy akceptujesz swoje zachowanie? 4)Jaka jest twoja skuteczność? 5)Czy masz poczucie własnej godności? 6)Jak widzisz siebie? Negatywne przekonania na własny temat - wysoki samokrytycyzm jest wskaźnikiem, który pokazuje, że skupiasz się na własnych słabościach, wadach i jednocześnie nie doceniasz swoich zalet. Emocje, które są synchronizowane z negatywnymi myślami to; smutek, lęk, frustracja, złość, poczucie winy i wstydu. Myśli i emocje mają wpływ na nasze zachowanie - obserwuje się to w różnych sytuacjach; trudność w asertywnym wyrażaniu potrzeb, niezdecydowanie w realizacji planów życiowych. Mogą pojawiać się też dolegliwości somatyczne; napięcie, zmęczenie, ból głowy. Wskazane jest leczenie metodą psychoterapii poznawczo - behawioralnej. Terapia poznawczo-behawioralna pozwala zrozumieć problem, im lepiej rozumiemy problem, tym łatwiej sobie z nim radzimy - poprawi się Pani funkcjonowanie społeczne oraz ustabilizuje się Pani samoocena, co wpłynie na dobrostan psychiczny. Pozdrawiam serdecznie

• Jak radzić sobie z ciągłymi problemami żołądkowymi?

  Witam. Mój problem polega na ciągłych problemach żołądkowo-jelitowych przejawiających się uczucią pełnosci pomimo zachowania umiaru w jedzeniu i piciu, mdłościami, obstrukcją naprzemiennie z rozwolnieniem, dreszczami, zawrotami głowy i ogólnym osłabieniem. Dotychczas wykonałam badania krwi, moczu, kału a także gastroskopię i usg jamy brzusznej, wymienione badania wyszły poprawnie, aby na usg "wzdecię jelita grubego" pomimo zachowania odpowiedniej diety i zażywania espumisanu. Dostałam skierowanie na kolanoskopie, za którym muszę jeszcze poczekać miesiąc. Obecnie lekarz zalecił mi aby przyjmowanie probiotyku, ale nie wiele to pomaga, dlatego za wszelką cenę chciałabym jak najszybciej znaleźć przyczynę, gdyż dolegliwości trwają od miesięcy a bardzo utrudniają normalne funkcjonowanie. Lekarz podejrzewa zespół jelita drazliwego bądź nerwice żołądkowo jelitowa (na codzień prowadzę spokojny tryb życia, jednak cała ta sytuacja zwiazana z moim samopoczuciem napewno wpłynęła na moje nerwy) . Chciałabym prosić o rady, jakie badania dodatkowo wykonać? na co mogą wstazywać moje dolegliwości i co może pomóc w ich zwalczaniu zanim poznam konkretną ich przyczynę? Będę wdzięczna za każdą podpowiedź. Pozdrawiam
  • USG
  • Niestrawność
  • Biegunka
  • Wzdęcia brzucha
  • Zawroty głowy
  • Zespół jelita drażliwego
  • Nerwica
  • Gastroenterologia
  • Probiotyki
  • Dieta
  

  Mgr Bożena WaluśPsycholog
  Witam, zalecane jest wsparcie psychoterapeutyczne w paradygmacie poznawczo - behawioralnym. Pozdrawiam serdecznie

• Czy depresja może być następstwem porzucenia alkoholu?

  Czy możliwa jest depresja w ponad rok od zaprzestania picia alkoholu? Większość alkoholików twierdzi, że są szczęśliwi w abstynencji, a u mnie jest wręcz odwrotnie, nie ciągnie mnie do alkoholu, ale odczuwam chroniczny smutek, że sens i wszechogarniajaca pustkę.
  • Depresja
  • Uzależnienie od alkoholu
  • Psychologia
  

  Mgr Bożena WaluśPsycholog
  Witam, proszę rozważyć psychoterapię jako formę pomocy, polecam paradygmat poznawczo - behawioralny. Pozdrawiam serdecznie