Celem badania przewodnictwa nerwowego, nazywanego również elektroneurografią lub określanego skrótowo jako NCS, jest ocena elektrycznych właściwości nerwów obwodowych oraz zmierzenie prędkości wędrującego impulsu. Badanie wykonywane jest w pozycji leżącej, a do ciała pacjenta umocowywane są elektrody igłowe lub powierzchniowe. Bardzo często jest ono traktowane jako forma uzupełniająca do badania elektromiograficznego (EMG badającego przewodnictwo w mięśniach), które odgrywa znaczną rolę w diagnostyce chorób układu nerwowego. Do badania kwalifikowane są osoby, u których nerwy obwodowe zostały z różnych przyczyn uszkodzone lub ci, u których podejrzewa się ryzyko wystąpienia choroby zwanej miastenia gravis, nazywanej także chorobą Erba-Goldflama. Metoda ta pozwala stwierdzić, czy występujące objawy narastają czy wręcz przeciwnie – cofają się, dlatego zalecana jest także po leczeniu wspomnianej wcześniej nużliwości mięśniowej. Jedyną wskazówką, do której należy się dostosować, zanim rozpocznie się badanie jest umycie określonej partii ciała oraz niespożywanie leków stosowanych w przypadku stwierdzonej miastenii, by wynik nie okazał się zatuszowany działaniem leków.