Tracheotomia jest zabiegiem otolaryngologicznym, który polega na nacięciu przedniej ściany szyi i otwarciu tchawicy, aby wprowadzić do niej rurkę wspomagającą oddychanie. Pozwala to na pominięcie w procesie oddychania górnych dróg oddechowych, czyli nosa, gardła i krtani.

Zabieg może być wykonany w trybie pilnym lub planowym i dzieli się na tracheotomię górną, środkową i dolną, w zależności od tego, na jakim poziomie węziny tarczycy jest przeprowadzany. Do tracheotomii kwalifikują się pacjenci, którzy cierpią na ciężkie urazy twarzoczaszki, porażenie fałdów głosowych z obu stron, a także osoby, które mają poparzone górne drogi oddechowe, mają w nich guza lub inną przeszkodę.

Tracheotomia jest też przeprowadzana na pacjentach z nadmierną wydzieliną oskrzelową, po długiej intubacji lub wymagających sztucznej wentylacji. Zabieg jest także wstępem do laryngektomii. Po tracheotomii mogą pojawić się powikłania natychmiastowe, wczesne lub późne. Do natychmiastowych należą między innymi: odma, krwawienie, uszkodzenie nerwu krtaniowego, wytworzenie przetoki tchawiczo-przełykowej. Wczesnymi powikłaniami mogą być: zaleganie wydzieliny w rurce, obrzęk płuc, wysunięcie rurki. Z kolei późno pojawiającymi się komplikacjami są między innymi krwawienia z przetoki, przetoka tchawiczo skórna, zwężenie tchawicy.